I feel like dancing

Svona ætla ég að dansa á næsta balli

Hækkið smá í græjunum líka

http://www.youtube.com/watch?v=Sr2JneittqQ

 Hverjir koma með? 

BootCamp !!

Nóg komið af aðgerðarleysi! Búin að skrá mig í Bootcamp námskeið út sumarið! Ég  byrja 8. maí og hlakka bara nokkuð mikið til. Mæli með þessu fyrir alla. Þetta er mikið púl en samt rosalega gaman. Og þrælvirkar  svo er bara að taka til í mataræðinu  Það verður áskorun sumarsins hehe.

...

Sumarfríið  frá körfunni byrjaði nú of snemma finnst mér. En við stóðum okkur nú nokkuð vel, náðum allavega að vinna Haukana tvisvar. Kef vann bara einu sinni hehe.

Þannig að núna hef ég verið í fríi frá hreyfingu, svona til að gefa skrokknum smá svigrúm til að jafna sig. Ég er nú samt alveg að missa þolinmæðina á því, ég er víst þannig gerð að ég verð  að hreyfa mig eitthvað, annars verð ég bara pirruð. Það eina sem virkaði líka þegar ég var með einhverja stæla þegar ég var yngri var að senda mig út svo ég gat viðrað skapið úr mér

Svo erum við Halli búin að fægja golfkylfurnar og við erum farin að skreppa í Bása til að reyna að liðka til sveifluna. Vonandi verður hún mýkri en í fyrra

 

2 - 2

Jebbjebb.

Oddaleikurinn er á morgun, laugardag, kl. 16 á Ásvöllum. 

Þetta var frábært í gær, en skiptir engu máli ef við töpum á morgun. Ég hef góða tilfinningu fyrir þessu.

ÁFRAM ÍS!!

1-2

Töpuðum í gær. Meira vesenið, vorum yfir í hálfleik... En ekki þýðir að hugsa um það, næsti leikur er á okkar heimavelli á morgun og þá jöfnum við metin aftur!

Fimmtudagur 29. mars 2007

 Íþróttahús Kennaraháskólans kl. 19.15

ÍS - Haukar

Áfram ÍS

 

1 - 1

ÓJÁ!!! Við unnum Haukana í kvöld 84-74 !!! Staðan er því 1-1 í undanúrslitarimmunni. Loksins sýndum við hvað í okkur býr, og við eigum enn meira inni. Það þarf að vinna 3 leiki til að komast áfram, þannig að nú er bara að bæta í og fara alla leið!

Næsti leikur er á þriðjudaginn á Ásvöllum, svo ef ykkur vantar eitthvað að gera þá endilega komið og horfið á hörku körfuboltaleik

ÁFRAM ÍS !!!

Vetrarrúningurinn

Það er nú alltaf gott að komast í sveitina. Það var reyndar leiðindaveður alla leiðina austur, tjah þangað til að við renndum inn í Skaftárhreppinn. Þar var auðvitað stjörnubjart og ekki vantaði norðurljósin. Verkefni helgarinnar var rúningurinn. Það gekk bara vel og það var kraftur í strákunum, kláruðu bæði húsin á þessum tveimur dögum. Ég var nú reyndar mest í eldamennskunni, en það hefði nú verið saga til næsta bæjar hérna fyrir nokkrum árum þegar ekki var að ræða það að koma mér í nein störf innanhúss. Ég sendi bara Halli út í fjárhús í staðinn og stóð hann sig með stökustu prýði  Ég er nú reyndar ennþá hrifnari af göslinu úti heldur en heimilisverkunum, en læt mig nú hafa þetta öðru hvoru  Gaf mér nú samt góðan tíma í að heimsækja hrossin mín, þeim leiðist aldrei að fá smá brauðbita og klapp. Eftir bílferðina aftur í bæinn í gær komumst við í góðan mat til Sóleyjar og Bjarna sem var nú alveg prýðilegur endir á fínni helgi.

helgarvinnan

Loksins vorum við Halli dugleg og drifum í því að snúa öllu við á heimilinu. Eftir ýmiskonar tilfærslur kláruðum við sem sagt að flytja dót systur minnar út úr stóra herberginu, þrífa plássið hátt og lágt, og flytja okkar dót þangað inn. Síðan var að þrífa hitt herbergið (tjah svona aðeins allavega, brósi fær að sjá um afganginn) og færa dót bróður míns þar inn. Og jibbíí þá erum við komin með þessa fínu skrifstofu/gestaherbergi í litla herberginu :) Núna lítur þetta loksins út eins og manneskjur búi hérna en ekki einhverjir villimenn hehe. En það virðist alltaf fylgja eitthvað leiðinlegt með öllu góðu. Eins og þegar við máluðum eldhúsið og ganginn.. þá lá ég heima í 1 dag því að bakið og hendurnar sögðu stopp. Sama er upp á teningnum núna.. ég var fín framanaf degi í vinnunni í gær, en svo seinnipartinn voru handleggirnir orðnir ansi aumir. Svo í gærkvöldi var það bara ibufenið (bytheway ég tek ekki lyf nema í ýtrustu neyð) sem leyfði mér að sofna. Ég ákvað í morgun að vera heima í dag, enda með bólgna fingur og engan kraft í handleggjunum. Það er þá bara þvottadagur í staðinn. Veitir ekki af.

Jæja þá

Það er kannski kominn tími til að skrifa eitthvað hérna inn.. Ég var nú ekkert alveg viss um hvort ég ætti að vera að rembast eitthvað við að blogga, en kannski ég nenni að henda inn færslu öðru hvoru.

Það sem er mér svo oft efst í huga er karfan. Sumir segja að þetta sé brjálæði, aðrir segja að körfuboltinn sé fíkn, ég segi að það að spila körfubolta er eitt af því sem hefur gefið mér mest í gegnum árin. Auðvitað gengur þetta upp og niður og það hefur oft sannast hvað línan milli hláturs og gráturs er örmjó. Svo eru þeir sem stunda boltann af fullum krafti alltaf að fórna tíma sínum sem svo auðveldlega væri hægt að eyða á miklu skynsamlegri máta, eins og að eiga stundir með sínum nánustu og heimsækja fjölskylduna. En það er því miður ekki hægt að vera á fleiri en einum stað í einu. Það er líka nokkuð ljóst að líkaminn kemur ansi lemstraður heim af sumum æfingum og leikjum. Snúnir ökklar, aumir vöðvar, marblettir hér og þar.

Bíddu nú við, núna finnst sjálfsagt flestum að ég sé bara búin að telja upp hluti sem eru neikvæðir.. hvað sér hún eiginlega gott við þetta allt saman?? Jú á þessum 10 árum sem ég hef eytt í æfingar og púl þá hef ég kynnst frábæru fólki. Ég hef fengið tækifæri til að vera hluti af liði þar sem allir standa saman í gegnum súrt og sætt. Ég hef farið í skemmtilegar keppnisferðir og fengið þann heiður að syngja íslenska þjóðsönginn í búning fánalitanna og spila leiki fyrir hönd landsins míns. Og þeir sem þekkja mig vita að ég elska landið mitt. Á þessum tíu árum hef ég lært mikið um sjálfa mig, sem og aðra. Öðlast hugrekki sem ég vissi ekki að ég ætti í mér, lært að bera virðingu fyrir sjálfri mér og öðrum, tekið ábyrgð, sinnt ákveðnum hlutverkum og verkefnum inni á vellinum sem og utan hans, og alltaf alltaf halda áfram að berjast fyrir þínu. Ekki gefast upp. Ég hef tapað og ég hef staðið uppi sem sigurvegari. Grátið og hlegið. Allt þetta hefur gefið mér svo mikið að hverjum er ekki sama um nokkra marbletti.

En þetta gæti ég heldur ekki gert ef ég ætti ekki frábæra fjölskyldu sem mér þykir rosalega vænt um. Ég gleymi því ekki þó að tíminn fari í boltann. Þið eruð það dýrmætasta sem ég á.